به گزارش خادم الرضا، «ابراهيم بن عباس» يكي از ياران حضرت علي بن موسي الرضا (ع) در بيان بخشي از خصوصيات اخلاقي حضرت رضا علیه السلام ميگويد:
" ما رَأيتُ أبا الحَسَنِ الرّضا عليه السلام جَفا أحَدا بِكلِمَه قَطُّ وَلا رَأيتُهُ قَطَعَ عَلي أحَدٍ كلامَهُ حتي يفرُغَ مِنهُ، وَما رَدَّ أحَدا عَن حاجَه يقدِرُ عَلَيها وَلا حَدَّ رِجلَهُ بَينَ يدَي جَليسٍ لَهُ قَطُّ وَلا اتَّكي بَينَ يدَي جَليسٍ لَهُ قَطُّ، وَلا رَأيتُهُ شَتَمَ أحَدا مِن مَواليهِ وَمَماليكهِ قَطُّ، وَلا رَأيتُهُ تَفَلَ وَلا رَأيتُهُ و يقَهقِهُ في ضِحكهِ قَطُّ، بَل كانَ ضِحكهُ التَّبَسُّمُ، وَكانَ إذا خَلا وَنَصَبَ مائِدَتَهُ أجلَسَ مَعَهُ عَلي مائِدَتِهِ مَماليكهُ وَمَواليهِ حتي البَوّابَ السّائِسَ؛
ابراهيم بن عباس ميگويد: هرگز نديدم امام رضا سلام الله عليه به كسي سخن تندي بگويد، يا پيش از آنكه كسي سخنش تمام شود، سخن او را قطع كند. اگر ميتوانست حاجت كسي را برآورد، هرگز او را دست خالي برنمي گرداند. هيچ گاه در برابر كسي پاي خود را دراز نميكرد و چنانچه كسي در حضور او نشسته بود، تكيه نميكرد. هرگز نديدم به يكي از غلامان و خدمتكارانش ناسزا بگويد. هرگز نديدم آب دهان بيندازد يا هنگام خنديدن قهقهه سر دهد، بلكه خنده اش، تبسم بود. هرگاه سفره اش را پهن ميكرد، غلامان و خدمتكاران خود و حتي دربان [و] مِهتر اسبان را با خود سر سفره مينشاند».
منبع: منتخب میزان الحکمه ص537
افزودن دیدگاه جدید